🎇 Rak Skóry U Psa Zdjęcia

Czerniak złośliwy u psa - rodzaje. czerniak jamy ustnej jest najczęstszym nowotworem w tej lokalizacji u psów; może być pigmentowany lub nie zawierać melaniny (amelanotyczny); najczęściej szybko rośnie, jest inwazyjny w stosunku do tkanek miękkich i kości, z dużym potencjałem przerzutowym; zmiany w jamie ustnej już z racji samej lokalizacji określane są jako złośliwe, Choroba Bowena (łac. morbus Bowen) to postać raka przedinwazyjnego ( carcinoma in situ) skóry. Chorobę opisał w 1912 roku amerykański dermatolog John Templeton Bowen. Choroba ta charakteryzuje się łagodnym, wieloletnim przebiegiem. Obecność raka przedinwazyjnego w organizmie wiąże się jednak z ryzykiem jego transformacji w postać Rak skóry basalioma [ WYGLĄD ] [ ZDJĘCIA ] [ OBJAWY ] [ OBRAZY ] [ GALERIA ] lista chorób opisy objawy diagnoza online. Zdjęcia chorych Rak skóry basalioma, leki, leczenie do jakiego lekarza. Diagnoza wygląd na skórze co boli jakie objawy co dolega leczenie do jakiego lekarza się udać. Rak skóry to niekontrolowany wzrost komórek nowotworowych w skórze. Pozostawione bez leczenia, z niektórymi rodzajami raka skóry komórki te mogą rozprzestrzeniać się na inne narządy i tkanki, takie jak węzły chłonne i kości Rak skóry jest najczęstszym nowotworem w Stanach Zjednoczonych, dotykającym 1 na 5 Amerykanów w ciągu W jej przebiegu dochodzi do nacieku zapalnego gruczołów łojowych, a w dalszej konsekwencji do ich zniszczenia. Choroba ta była opisywana u różnych gatunków zwierząt. Poza psami, jej przypadki były notowane u królików, koni i kotów [1-14]. W przypadku psów przypuszcza się, że przynajmniej u pewnych ras choroba jest uwarunkowana Aktualizacja: 28.09.2023. Nadmierna ekspozycja na światło słoneczne może być przyczyną wystąpienia raka kolczystokomórkowego skóry – złośliwego nowotworu, który jest stwierdzany najczęściej u osób po 50. roku życia. Zmiany dotyczą na ogół skóry głowy, szyi, rąk, przedramion lub łydek, ale mogą pojawić się także w Linienie psa jest procesem uogólnionym dotyczącym „większej ilości włosów” w przeciwieństwie do stałego, ciągłego wypadania martwych włosów i wyrastania nowych. Nasz podopieczny cały rok gubi bowiem włosy co niejednokrotnie, szczególnie u psów ras długowłosych, może rodzić niemałe problemy u wyczulonych osób. Guz z komórek tucznych jest jednym z najczęściej występujących nowotworów skóry u psów. Ten typ nowotworu stanowi do 21% wszystkich guzów skóry rozpoznawanych u tego gatunku zwierząt. 1 Komórki tuczne powstają w szpiku kostnym, skąd następnie migrują do różnych tkanek, m.in. do skóry i tkanki podskórnej. Mają w swojej Istnieje zależność między rasą psa a pojawianiem się danego nowotworu. Lekarze zauważyli, że boksery często chorują na nowotwór skóry, owczarki niemieckie na nowotwory śledziony, owczarki belgijskie na nowotwory żołądka, a bouviery flandryjskie na nowotwory prostaty. Tak wygląda rak skóry. Pokazała zdjęcia. Nietypowy objaw raka skóry. Obejrzyj swoje stopy. 6 zaskakujących czynników, powodujących raka skóry. Budowa skóry. Skóra to największy narząd o złożonej budowie. W zależności od wielkości psa oraz jego rasy skóra stanowi aż około 12-20% masy całego ciała. . Skóra niezależnie od wielkości psa, jak i jego rasy składa się z trzech warstw: naskórek skóra właściwa hipoderma czyli tkanka podskórna Najczęściej zadawane pytania w onkologii zwierząt (. FAQ. ) Nowotwór u psa czy kota, i co teraz? Podstawą prawidłowego leczenia chorób onkologicznych jest bardzo dokładna diagnostyka. W związku z tym, gdy usłyszysz, że internista podejrzewa u Twojego pupila chorobę nowotworową, poproś o wykonanie możliwie jak najszerszego zakresu 1sbcM. Kategoria: Inne, Dodano: Róg skórny to termin określający odgraniczoną zmianę o charakterze rogowym, kształtu stożkowatego lub cylindrycznego. Zwykle obserwuje się zmiany pojedyncze, natomiast mogą one występować również w liczbie mnogiej. Średnica zmiany nie przekracza kilku milimetrów, a długość 2-3 centymetrów [2]. Należy jednak odróżnić róg skórny od masy keratynowej nawarstwiającej się w przebiegu danej zmiany. Rogi skórne muszą wysokością przekraczać swoją średnicę w jej najszerszym punkcie [7]. Pochodzenie rogu skórnego opisywane jest w literaturze, zarówno weterynaryjnej, jak i ludzkiej, jako niejednoznaczne. Zazwyczaj są to zmiany niezłośliwe (np. rogowiak lejkowy) [3]. Jednakże występują również zmiany o charakterze przedzłośliwym (np. hiperkeratoza posłoneczna) czy złośliwym (np. rak płaskonabłonkowy) [1, 3]. Zwykle są niebolesne, nie powodują świądu. Zmiany o charakterze rogowiaka lejkowego mogą w niektórych przypadkach powodować dyskomfort podczas palpacji [6]. Rogowiak lejkowy jest nowotworem łagodnym wywodzącym się z mieszków włosowych. U psów występuje rzadko, z reguły cechuje go szybki wzrost [6]. Pojawia się jako guz pojedynczy lub mnogi. Charakteryzuje się proliferacją poszczególnych warstw komórek nabłonkowych, układających się w kształt przypominający przesmyk lejka [6, 8]. Typowy rogowiak lejkowy składa się z wyraźnie odgraniczonego, wklęsłego obszaru, wypełnionego keratyną, penetrującego skórę lub tkankę podskórną, otwierającego się ponad powierzchnię naskórka [6, 9]. Masa keratynowa określana może być jako perła rogowa (mniejsza) lub róg skórny (większa) [6, 9]. Rasami predysponowanymi do występowania rogowiaków lejkowych są • elkhund szary (norweski), • terrier tybetański, • kerry blue terrier, • briard. Zmiany te pojawiają się w większości u psów młodych oraz w wieku średnim, częściej u samców niż samic [6, 8]. Lokalizacja zmian o charakterze rogu skórnego u człowieka ogranicza się do obszarów ciała ciągle narażonych na działanie promieni słonecznych – głównie dotyczy to twarzy, uszu, nosa, przedramion oraz górnej powierzchni dłoni [1]. W medycynie weterynaryjnej w przypadku kotów miejscem predylekcyjnym do występowania rogów skórnych są opuszki palców, okolice śródręcza oraz śródstopia [2]. U psów za miejsca predylekcyjne uznać można głowę, opuszki palców, grzbiet oraz oczy [6, 8]. W medycynie ludzkiej w badaniu przeprowadzonym u osób, u których wystąpiły zmiany o charakterze rogu skórnego, stwierdzono, iż 61% wszystkich rogów skórnych pochodzi ze źródła o charakterze niezłośliwym, natomiast 39% ma podłoże przedzłośliwe lub złośliwe [1, 4]. Dodatkowo ustalono, iż rogi skórne o podłożu przedzłośliwym lub złośliwym mają większe szanse wystąpić u osób, u których wcześniej stwierdzano zmiany skórne złośliwe, niekoniecznie będące jednak zmianami o charakterze rogu skórnego [1, 5]. W medycynie weterynaryjnej badań o takim charakterze dotychczas nie przeprowadzono, jednakże autorzy publikacji wielokrotnie podkreślają fakt, że większość rogów skórnych ma podłoże niezłośliwe [2, 3, 8]. Można zatem założyć, iż powyższe dane procentowe będą miały znaczenie kliniczne również w medycynie weterynaryjnej. Fot. 1 Fot. 2. Etiologia Etiologia rogu skórnego pozostaje niewyjaśniona [3]. Nie może on być definitywnie zidentyfikowany inaczej niż poprzez biopsję/badanie histopatologiczne skóry otaczającej daną zmianę [1, 3]. Źródłem pochodzenia rogu skórnego mogą być • wirus brodawczaka skórnego, • posłoneczna hiperkeratoza skóry, • rak płaskonabłonkowy, • rogowiak lejkowy, • mastocytoma. U kotów stwierdzono korelację występowania zmian o charakterze rogu skórnego z pozytywnym wynikiem testu na obecność wirusa białaczki (FeLV) [2, 3]. Zmiany takie lokalizują się głównie na opuszkach palców. Podobnie jak w przypadku psów, zmiany te są odgraniczone, wyrastają z miejsca, gdzie powierzchnia naskórka jest zmieniona hiperplastycznie [2]. Dodatkowo badanie histopatologiczne skóry oraz naskórka dookoła zmiany u kotów z pozytywnym wynikiem testu na białaczkę pokazało, iż znajdujące się w preparacie keratynocyty można było określić jako eozynofilne, apoptyczne oraz wielojądrowe [2]. Z kolei badanie przeprowadzone na preparacie pochodzącym od kota z negatywnym wynikiem testu na białaczkę nie wykazało specyficznych i powtarzalnych cech dotyczących badanych keratynocytów [2]. Obraz biopsyjny/histopatologiczny zmiany o charakterze rogowiaka lejkowego u psa cechuje się występowaniem cysty lub guzka, w którego centralnej części występuje otwór wyścielony komórkami płaskonabłonkowymi (o bladej, eozynofilnej cytoplazmie) oraz złogami keratyny [6, 8]. Często również dookoła takiej zmiany występuje naciek komórek zapalnych [6, 8]. W bardzo rzadkich przypadkach rogowiaki lejkowe mogą dawać przerzuty do tkanki kostnej oraz chrząstki [9]. Opis przypadku Do lecznicy weterynaryjnej w Sopocie został przyjęty pies, kastrowany, rasy hovawart, w wieku 5 lat, o masie ciała 36 kg. Przyczyną wizyty była zauważona przez właścicieli zmiana o charakterze rogowym, wyrastająca ze skóry, znajdująca się w 1/3 końcowej długości ogona. Wywiad oraz badanie kliniczne Dzień przed wizytą, podczas zabawy z psem właściciele wyczuli na ogonie zwierzęcia pojedynczą, twardą zmianę o charakterze rogowym. Wcześniej nie była ona wyczuwalna, jednak ze względu na lokalizację (wśród bujnej sierści psa, przy końcówce ogona) trudno było ustalić moment jej pojawienia się. Według właścicieli pies w ogóle nie interesował się zmianą, nie próbował jej drapać ani lizać. Była to jedyna tego typu zmiana, występująca na ciele psa. Wcześniej właściciele nie stwierdzili u psa zmian o podobnym charakterze. Dodatkowo, w kilku miejscach w tkance podskórnej stwierdzono występowanie zmian o charakterze guzowatym, wolno rosnących, niebolesnych, uszypułowanych, o średnicy od 1,0 cm do 2,5 cm. Powierzchnia zmian była gładka, a same guzki przesuwalne wobec podłoża, w badaniu palpacyjnym przypominające spoistością kaszaki. Właściciele nie wyrazili zgody na usunięcie zmian ani badanie biopsyjne. Samopoczucie psa zostało określone jako bardzo dobre: był żywotny i wesoły, apetyt zachowany, brak problemów z defekacją, mikcją i poruszaniem się. W badaniu klinicznym nie stwierdzono odchyleń od normy. Postawiono wstępne rozpoznanie: róg skórny o nieznanej etiologii. Pies został skierowany na pełne badania morfologiczne i biochemiczne krwi oraz kwalifikację do zabiegu chirurgicznego usunięcia zmiany o charakterze rogowym. Opis zmiany Wizyta I – zmiana o charakterze rogowym wyrastająca ze skóry/tkanki podskórnej. Skóra dookoła wyrastającej zmiany zmieniona na przestrzeni około 0,5 cm – uwypuklona, lekko zaczerwieniona, widoczny delikatny obrzęk tkanek. Brak wysięku czy świądu. Zmiana rogowa przypominająca psi pazur, o długości około 1,5 cm (fot. 1). Wizyta III (dzień zabiegu operacyjnego) – od czasu pierwszej wizyty, przez 4 dni zmiana o charakterze rogowym urosła o około 0,5 cm, jednocześnie wskazując na krótki okres od momentu pojawienia się na ciele psa do momentu pierwszej wizyty w lecznicy (fot. 2) Wyniki badań Wyniki morfologii oraz biochemii krwi przed zabiegiem chirurgicznym przedstawione zostały w tabelach 1 i 2. Zabieg chirurgiczny Postępowaniem z wyboru w terapii rogu skórnego/rogowiaka lejkowego zarówno u psów, jak i u kotów jest zabieg chirurgiczny pozwalający na bezwzględne usunięcie danej zmiany [3, 6]. Zwykle zachowanie odpowiednio szerokiego marginesu podczas usuwania zmiany przynosi pozytywny efekt i nie powoduje nawrotów [8]. Jednakże dzieje się tak głównie u osobników, u których wykształciła się pojedyncza zmiana [8, 9]. U psów posiadających zmiany mnogie dużo częściej dochodzi do wznowy oraz przerzutów. W przypadku zmian licznych zwykła interwencja chirurgiczna może okazać się niewystarczająca. Proponuje się wtedy leczenie wykorzystujące metody kriochirurgii łączone z doustnym podawaniem retinoidów (izotretynoina, etretinat) [8]. Stosowanie retinoidów ma zapobiegać powstawaniu nowych zmian oraz wstrzymać, a niekiedy nawet cofnąć wzrost niewielkich już istniejących zmian [8]. Jednakże pamiętać należy o skutkach ubocznych działania retinoidów, takich jak zapalenie spojówek, świąd, rumień, objawy ze strony przewodu pokarmowego, oraz o ich silnym działaniu teratogennym [8]. W opisywanym przypadku ze względu na ograniczone pole oraz zamysł zachowania największego możliwego marginesu cięcia otaczających tkanek zdecydowano się na amputację końcówki ogona wraz z całą występującą na niej zmianą (fot. 3). Zabieg przeprowadzono w znieczuleniu ogólnym. Amputacji dokonano pomiędzy kręgami ogonowymi, skracając tym samym ogon psa o cztery kręgi. Na końcówkę ogona założono trzy szwy materacowe – dwa podskórne i jeden szew skórny. Ranę zabezpieczono opatrunkiem osłaniającym, pies otrzymał kołnierz, antybiotyki oraz leki przeciwbólowe. Po zabiegu operacyjnym końcówkę ogona wraz z występującą na niej zmianą rogową przekazano do laboratorium w celu wykonania badania histopatologicznego (fot. 4). Fot. 3. Fot. 4. Wyniki badań – badanie histopatologiczne zmiany oraz skóry dookoła zmiany W powierzchownych, środkowych i głębszych warstwach skóry właściwej stwierdzono obecność dużych rozmiarów cystowatej struktury otwierającej się na powierzchnię naskórka. Zmiana była wypełniona bardzo dużą ilością złogów keratyny powierzchownie ulegającej rogowaceniu, znacznie wystającej nad powierzchnię naskórka. Ściana cysty zbudowana z proliferujących komórek (w formie kontaktujących się ze sobą gniazd komórkowych), niekiedy objętych centralną hiper- i parakeratozą. Zmiana usunięta w całości. Diagnoza: infundibular keratinizing acanthoma (rogowiak lejkowy) wraz ze wzrastającym ponad powierzchnię naskórka czopem keratynowym (rogiem skórnym). Pacjent znajduje się pod stałą opieką lecznicy weterynaryjnej i jest monitorowany w celu wykluczenia występowania ewentualnej wznowy/przerzutów zmian o charakterze rogowym na powierzchni ciała. Piśmiennictwo: 1. Copcu E., Sivrioglu N., Culhaci. N.: Cutaneous horns: are these lesions as innocent as they seem to be? – A Case Report. “World Journal of Surgical Oncology”, 2004, 06. 2. Gross Ihrke Walder Affolter Skin Diseases of the Dog an Cat – Clinical and Histopathologic Diagnosis. 2005, 22, 562-563. 3. Medleau L., Hnilica Dermatologia małych zwierząt. Kolorowy atlas i przewodnik terapeutyczny, wyd. I polskie, red. J. Popiel: 2008, 445-446. 4. Yu Pryce Macfarlane Stewart A histopathological study of 643 cutaneous horns. „Br J Dermatol” 1991, 124: 449-452. 5. Spira J, Rabinovitz H: Cutaneous horn present for two months. “Dermatology Online Journal”, 2000, 6(1):11. 6. Tavasoly A. , Gholami H. ,Rostami A. et al.: Clinico-histopathologic and outcome features of cutaneous infundibular keratinizing acanthoma: a case report and literature review. “World Journal of Surgical Oncology”, 2014, 12:173. 7. Yang Kim Lee et al.: A Case of Cutaneous Horn Originating from Keratoacanthoma. “Annals of Dermatology”, 2011 Feb; 23(1): 89-91. 8. Harvey McKeever Choroby skóry psów I kotów – Kolorowy atlas. I podręcznik. 2006. 9. Goldschmidt K., Goldschmidt McManus P.: Canine Infundibular Keratinizing Acanthoma – Student Case Study. University of Pennsylvania School of Veterinary Medicine, 2000. 10. Kaldrymidou H., Leontides L., Koutinas Saridomichelakis Karayannopoulou M.: Prevalence, distribution and factors associated with the presence and the potential for malignancy of cutaneous neoplasms in 174 dogs admitted to a clinic in northern Greece. “J Vet Med A Physiol Pathol Clin Med” 2002, 49:87-91. Autor: lek. wet. Katarzyna Śmiejan Lecznica Weterynaryjna lek. wet. Jacka Irzyłowskiego w Sopocie Zdjęcia: Z zasobów autorki Streszczenie: Pięcioletni pies rasy hovawart został przyjęty do lecznicy weterynaryjnej ze zmianą rogową wyrastającą ponad powierzchnię skóry, zlokalizowaną na końcówce ogona. Przeprowadzone badanie kliniczne pozwoliło sklasyfikować zmianę jako róg skórny o nieznanej etiologii. Wykonano zabieg chirurgiczny, decydując się na amputację końcówki ogona . Celem zabiegu było całkowite usunięcie zmiany z zachowaniem obszernego marginesu otaczających tkanek. Badanie histopatologiczne przeprowadzone po usunięciu zmiany pozwoliło ustalić pochodzenie rogu skórnego, klasyfikując jego podłoże jako rogowiak lejkowy – łagodny nowotwór pochodzący z mieszków włosowych. . Przejdź do następnej strony Czerniak złośliwy jest nowotworem wywodzącym się z komórek barwnikowych - melanocytów. Poniżej prezentujemy zdjęcia czerniaków, które wystąpiły u różnych osób, abyś mógł być jeszcze bardziej czujny w trakcie samobadania swoich znamion. Po zapoznaniu się z tym artykułem będziesz wiedzieć jak wygląda typowy zdjęciaRzadziej występuje u dzieci i młodzieży, natomiast u dorosłych od kilkudziesięciu lat obserwujemy w Polsce stały trend wzrostowy zachorowalności na czerniaka. Czynnik wpływający na powstanie czerniaka skóry to przede wszystkim promieniowanie UV związane z opalaniem się. czerniak czerniak czerniak Czerniak jest nowotworem o wysokim stopniu złośliwości, dlatego też umieralność z powodu tego nowotworu skóry w Polsce jest wyższa niż przeciętnego obywatela Unii Europejskiej o około 20%. czerniak czerniak Warunkiem wyleczalności jest wczesne wykrycie nowotworu i szybkie wycięcie chirurgiczne znamienia, dlatego też tak ważna jest profilaktyka czerniaka. czerniak czerniak czerniak Czerniak może powstać w obrębie znamienia jak również w skórze niezmienionej. Czerniak rozwija się w 20-30 proc. z istniejących pieprzyków. Dlatego kładziemy tak duży nacisk na badanie wszystkich znamion na ciele, w celu usunięcia chirurgicznego tych, które mogą przekształcić się w złośliwy skóry - typ guzkowaty czerniak czerniak czerniak czerniak U mężczyzn najczęstszym umiejscowieniem czerniaka jest tułów, w przypadku kobiet czerniaka najczęściej wykrywamy na kończynach. czerniak czerniak czerniak Nasz niepokój bezwzględnie budzić powinny jakiekolwiek zmiany dotyczące już istniejących znamion. Do częstych objawów czerniaka, wymagających konsultacji lekarza dermatoskopisty należą między innymi:zgrubienieswędzeniezaczerwienienie wokół znamieniakrwawieniepowiększeniezmiany zabarwieniazmiana kształtu czerniak czerniak czerniak Osoby, z jasną karnacją skóry, mające w rodzinie chorych na czerniaka, które poddawane były leczeniu immunosupresyjnemu albo mają zespoły obniżonej odporności, np. AIDS, należą do grupy podwyższonego ryzyka zachorowania na czerniaka. czerniak czerniak czerniak Zmiany skórne podejrzane w kierunku czerniaka należy bezwzględnie usunąć w całości metodą chirurgiczną do badania histopatologicznego. Nie wolno wykonywać biopsji cienkoigłowej lub biopsji wycinającej polegającej jedynie na częściowym wycięciu znamienia! czerniak czerniak czerniak W przypadku przerzutów do węzła wartowniczego należy wyciąć wszystkie węzły regionalnego układu chłonnego. Przy stwierdzeniu mikroprzerzutów tj. przerzutów o średnicy poniżej 2 mm nie ma określonych wytycznych dotyczących również:Czerniak i inne nowotwory skóry czerniak czerniak czerniak W przypadku wczesnych czerniaków skóry nie ma konieczności wykonywania rutynowych badań obrazowych takich jak USG, czy tomografia komputerowa klatki piersiowej. Istotnych informacji w takim przypadku dostarcza nam już badanie dermatoskopowe guza. czerniak czerniak czerniak Najczęściej czerniak pojawia się na skórze, ale może on powstawać także w obrębie błon śluzowych lub w gałce ocznej, a przerzuty daje najczęściej do okolicznych węzłów chłonnych. czerniak czerniak czerniak Węzły wartownicze oraz wyciętą bliznę poddaje się badaniu histopatologicznemu. Po około dwóch tygodniach pacjent otrzymuje wynik badania. Zarówno wynik badania blizny, jak i węzła mają wpływ na dalsze leczenie. czerniak czerniak czerniak Po przebytym leczeniu czerniaka pacjent wymaga regularnych kontroli, w tym dermatoskopowego badania znamion, ponieważ może dojść do nawrotu choroby. czerniak czerniak czerniak Nawroty czerniaka po leczeniu w bliźnie po pierwotnie wyciętej zmianie oraz w okolicy tej blizny, jeżeli jest to technicznie możliwe, także powinno się kwalifikować do chirurgicznego usunięcia. czerniak czerniak Zwykle przez pierwsze dwa lata po diagnozie czerniaka wizyty kontrolne odbywają się co 3-6 miesięcy, po dwóch latach co 6 miesięcy, a po pięciu latach co rok. Lekarz ocenia stan ogólny pacjenta, skórę, wszystkie znamiona na ciele, okolicę blizny i regionalne węzły chłonne. czerniak czerniak Czerniak podpaznokciowyBob Marley zmarł z powodu przerzutów czerniaka, który pojawił się u niego pod paznokciem palca stopy. czerniak czerniak Ropne zapalenie skóry z ang. Pyoderma (z greckiego: “pyo“ – ropa i “derma“ – skóra) to problem często występujący u psów. Zwykle są to zmiany wtórne do innego procesu chorobowego skóry, dlatego też w przypadku ropnego zapalenia skóry konieczne jest zawsze określenie przyczyny pierwotnej. Istnieje wiele różnych postaci ropnego zapalenia skóry w zależności od okolicy, głębokości czy obrazu klinicznego i każda z tych postaci ma swoją odrębną nazwę. Odzwierciedla to wiele różnych „twarzy”, jakie może przybrać ta choroba skóry, oraz możliwe trudności w postawieniu rozpoznania. W procesie diagnostycznym, opracowywaniu planu postępowania i długości leczenia najbardziej przydatna jest tradycyjna klasyfikacja ropnych zapaleń skóry w zależności od głębokości zmian. Ryc. 1: W przebiegu zmian w powierzchownym ropnym zapaleniu widoczne są grudki, krosty, strupy, kryzki naskórkowe i przebarwienia.; Zdjęcie: dr C. Lorente Ropowica powierzchniowa obejmuje naskórek określonej okolicy ciała, np. fałdy skórne, przestrzenie międzypalcowe i międzyopuszkowe. W jej przebiegu występuje świąd, rumień, wysięk, nieprzyjemny zapach, ale także mogą pojawić się znacznie poważniejsze zmiany takie jak nadżerki i owrzodzenia. Leczenie ropowicy powierzchownej opiera się na stosowaniu miejscowych środków antyseptycznych oraz kontrolowaniu nasilenia świądu i zapalenia. Ropowica powierzchowna może obejmować naskórek, górne warstwy skóry właściwej oraz mieszki włosowe. Charakterystyczne zmiany w przypadku ropnego zapalenia skóry tego typu to: łysienie, grudki, krosty, kryzki naskórkowe, łuszczenie, strupy i często świąd. Leczenie, oprócz leczenia przyczyny pierwotnej, polega na stosowaniu miejscowych środków antyseptycznych i antybiotyków miejscowych lub ogólnoustrojowych. Ropowica głęboka obejmuje wszystkie warstwy skóry, w tym warstwę środkową i głęboką skóry właściwej i mogą się rozprzestrzeniać nawet do tkanki podskórnej. Zmiany są na ogół bolesne, najczęściej są to: wypełnione ropą pęcherze, guzki, miejscowe obrzęki, wyłysienia, owrzodzenia i przetoki z krwistą, krwisto-ropną lub ropną wydzieliną. W przypadku ropowicy głębokiej niezbędne jest wdrożenie antybiotyków ogólnoustrojowych na podstawie wyników badania bakteriologicznego i antybiogramu. Poniżej opisano szczegółowo różne rodzaje ropowic pod kątem cech klinicznych. Ropowica powierzchniowa: a) Zespół przerostu bakteryjnego klinicznie charakteryzuje się rozlanym rumieniem, łuszczeniem i tłustym wysiękiem o białawym lub żółtawym zabarwieniu oraz nieprzyjemnym zapachu. Zmianom tym często towarzyszy świąd. Najczęściej zmiany występują na brzuchu, małżowinach usznych, w przestrzeniach międzypalcowych i międzypoduszkowych. b) Wyprzenie (intertrigo) lub ropowica fałdów skóry spowodowane są ocieraniem się o siebie fałdów skóry, wilgocią i temperaturą, co sprzyja namnażaniu się bakterii. Nazwa danej postaci zapalenia wskazuje na lokalizację zmienionej chorobowo okolicy, np.: wyprzenie fałdów twarzowych, ogonowych czy sromowych. W zmienionych miejscach skóra jest wilgotna, tłusta, może występować rumień oraz białawy, cuchnący wysięk. Przy ciężkich postaciach mogą wystąpić nadżerki i owrzodzenia. Ryc. 2: Ropne zapalenie skóry (wyprzenie ropne) fałdów twarzowych u buldoga angielskiego z atopowym zapaleniem skóry.; Zdjęcie: dr C. Lorente c) Ropno-urazowe zapalenie skóry, hot spot lub ostre sączące zapalenie skóry jest spowodowane bardzo silnym ogniskowym bodźcem świądowym, co powoduje lokalne urazy, zmiany nadżerkowe, wrzodziejące i wysiękowe oraz ogniskowe wyłysienie. Jest to bardzo ostry proces o znacznym nasileniu, który generuje nie tylko świąd, lecz także intensywny ból w danej okolicy. Jedną z najczęstszym przyczyn pierwotnych są ukąszenia pcheł. Rozpoznanie stawiane jest na podstawie obrazu klinicznego w połączeniu z wynikami badania cytologicznego. W obrazie cytologicznym widoczne są bakterie, zwykle ziarniaki, rzadko pałeczki, na ogół przy braku komórek zapalnych. Komórki zapalne, głównie zdegenerowane neutrofile są zwykle obecne w przypadkach nadżerek/owrzodzeń i wskazują na intensywny proces zapalny, który należy leczyć lekami przeciwzapalnymi (zazwyczaj miejscowymi kortykosteroidami). Niektóre przypadki mogą wymagać kilkudniowego podawania kortykosteroidów ogólnoustrojowych (w zależności od obrazu klinicznego). Leczenie polega na zapewnieniu higieny dotkniętego obszaru i stosowaniu środków antyseptycznych wraz z miejscowymi kortykosteroidami w przypadku zapalenia. Zawsze należy zidentyfikować przyczynę pierwotną i wdrożyć odpowiednie leczenie. Uwaga: Stosowanie antybiotyków nie jest konieczne Ropowica powierzchowna a) Liszajec (impetigo) objawia się u szczeniąt krostami zlokalizowanymi zwykle wyłącznie na brzuchu. U starszych psów z obniżoną odpornością można zaobserwować podobny proces, ale o cięższym przebiegu, z dużymi wiotkimi lub napiętymi krostami (liszajec pęcherzowy). b) Bakteryjne zapalenie mieszków włosowych jest najczęstszą postacią ropnego zapalenia skóry psów. W wyniku zmian zapalnych w mieszkach włosowych powstają ogniskowe, wieloogniskowe lub uogólnione wyłysienie z możliwą obecnością grudek, krost, strupów i kryzek naskórkowych. Towarzyszy temu świąd niezależnie od przyczyny pierwotnej. c) Powierzchowne rozszerzające się ropne zapalenie skóry charakteryzuje się zmianami w postaci grudek, krost i kryzek naskórkowych. Kryzki naskórkowe mogą być bardzo duże, ze znacznym rumieniem i złuszczaniem naskórka na obrzeżach. Zakażenie powoduje świąd w okolicy zmian. Ryc. 3: Kryzki naskórkowe; Zdjęcie: dr C. Lorente d) Skórno-śluzówkowe zapalenie ropne objawia się odbarwieniem postępującym w kierunku nadżerek-owrzodzeń oraz tworzeniem się strupów. Zmiany występują na połączeniach śluzówkowo-skórnych, przede wszystkim na wargach, ale czasem także na nosie, powiekach, sromie, czole i na skórze okolicy okołoodbytowej. Głównymi rozpoznaniami różnicowymi w tym przypadku są toczeń rumieniowaty krążkowy (ang. discoid lupus erythematosus DLE) i chłoniak epiteliotropowy skóry (ang. cutaneous epitheliotrophic lymphoma CEL). Postawienie właściwego rozpoznania jest niezwykle ważne, ponieważ rokowanie i leczenie tych trzech chorób jest zupełnie inne. Rozpoznanie stawiane jest na podstawie obrazu klinicznego i badania biopsji skóry. Przed pobraniem biopsji zaleca się wstępne leczenie antybiotykami ogólnoustrojowymi przez co najmniej tydzień, w celu zmniejszenia zmian histopatologicznych związanych z możliwym wtórnym powikłaniem bakteryjnym w przypadku DLE i CEL. Ryc. 4: Proszę zwrócić uwagę na obecność bakterii (ziarniaki w komórkach) wewnątrz neutrofili.; Zdjęcie: dr C. Lorente W przypadku obecności krost rozpoznanie opiera się na obrazie klinicznym i badaniu cytologicznym. W preparatach cytologicznych obserwuje się obecność bakterii w neutrofilach. Przypadki bakteryjnego zapalenia mieszków włosowych bez krost czy kryzek naskórkowych są trudniejsze do rozpoznania, ponieważ tylko biopsja może dać pewność co do postawionej diagnozy. Główne rozpoznania różnicowe dla bakteryjnego zapalenia mieszków włosowych to nużyca i zakażenie dermatofitami. Protokół diagnostyczny wymaga zatem wykonania trichogramu w celu zbadania obecności odlewów mieszków włosowych (wskazujących na zapalenie mieszków włosowych) i braku nużeńców (wykluczenie nużycy) oraz elementów grzybiczych lub zniszczenia struktury łodygi włosa. Jeśli głównym podejrzeniem jest dermatofitoza, należy przeprowadzić hodowlę w kierunku dermatofitów lub badanie PCR w kierunku dermatofitów. W leczeniu liszajca młodzieńczego zwykle wystarczą miejscowe środki antyseptyczne, najlepiej w formie kąpieli. Inne powierzchowne ropne zapalenia skóry o uogólnionej postaci wymagają miejscowego leczenia środkami antyseptycznymi i ogólnoustrojowej antybiotykoterapii. Przy ograniczonych zmianach może wystarczyć samo leczenie antyseptyczne a w razie potrzeby można dodatkowo wprowadzić miejscowe stosowanie antybiotyków. Ropne zapalenie śluzówkowo-skórne jest szczególnym procesem, bo chociaż jest to zapalenie powierzchowne wymaga długotrwałej antybiotykoterapii. Ropowica głęboka a) Czyraczność. Kiedy zakażenie bakteryjne powoduje znaczące zmiany mieszków włosowych, dochodzi do ich pękania lub czyraczności. Prowadzi to do pogłębienia zakażenia do warstwy środkowej i głębokiej skóry właściwej i powstania reakcji na ciało obce związanej z uwolnieniem włosa i keratyny do skóry właściwej. To z kolei prowadzi do ropno-ziarniniakowych zmian, które klinicznie mają postać guzków, przetok, wrzodów i strupów. b) Ropnie to otorbione skupiska ropy i tkanki martwiczej, które w obrazie klinicznym widoczne są jako rumieniowate, gorące i bolesne guzki. Zwykle spowodowane są penetracją czynników bakteryjnych przez rany kłute lub ugryzienia. c) Zapalenie tkanki łącznej jest zakażeniem i zapaleniem rozlanym obejmującym tkankę podskórną, zwykle miejscowym, ale bywa też odgraniczone. Towarzyszy mu obrzęk, ból i podwyższona temperatura danego obszaru. Warto zwrócić uwagę na młodzieńcze zapalenie tkanki łącznej, które nie jest procesem zakaźnym, a immunologicznym, wymagającym leczenia lekami przeciwzapalnymi/immunosupresyjnymi. Podstawą do rozpoznania ropowicy głębokiej jest obraz kliniczny, badanie cytologiczne, biopsja skóry oraz badanie bakteriologiczne. W obrazie cytologicznym czyraczności widoczny jest ropno-ziarniniakowy odczyn zapalny na ciało obce wywołany pęknięciem mieszków włosowych. Odczyn ten składa się w znaczącym stopniu z neutrofili i makrofagów, na ogół z udziałem eozynofili. Ryc. 5: W cytologii na ropno-ziarniniakowe zapalenie wskazuje obecność licznych neutrofili i makrofagów.; Zdjęcie: dr C. Lorente W preparatach cytologicznych pobranych ze zmian głębokich nie jest łatwe zaobserwowanie bakterii. W przypadku ropni widoczne w cytologii zapalenie ma neutrofilowy charakter z obecnością licznych bakterii wewnątrz komórek i poza nimi. Leczenie głębokiego ropnego zapalenia skóry wymaga stosowania antybiotyków ogólnoustrojowych w oparciu o wyniki badania bakteriologicznego i antybiogramu. W przypadku ropni konieczne jest jego chirurgiczne oczyszczenie oraz antybiotykoterapia. Czas trwania leczenia antybiotykami będzie zależał od głębokości zakażenia. W przypadku powierzchownych ropnych zapaleń skóry zwykle konieczne jest 3-4-tygodniowe leczenie, a w przypadku głębokich zmian leczenie trwa minimum 6-8 tygodni. Po wyleczeniu objawów klinicznych (całkowity brak zmian) leczenie należy kontynuować przez kolejne siedem dni w przypadku zakażeń powierzchownych i co najmniej 14 dni przy zakażeniach głębokich. Głównym czynnikiem bakteryjnym w ropnych zapaleniach skóry psów jest Staphylococcus pseudointermedius. Z tego względu przy pierwszym epizodzie zakażenia skóry niezagrażającego życiu, ze zmianami klinicznymi i cytologią wskazującymi na powierzchowne ropne zapalenie skóry, gdy jednocześnie nie ma podstaw do podejrzenia oporności bakterii, do leczenia można empirycznie wybrać cefalosporyny I generacji lub amoksycylinę/kwas klawulanowy. Uwaga: nigdy nie należy stosować antybiotyków drugiego rzutu (np. chinolony) lub trzeciego rzutu bez badania bakteriologicznego i antybiogramu. Masowe stosowanie antybiotyków jest zaniedbaniem i prowadzi do rozwoju oporności bakterii. Hodowla bakterii i antybiogram są niezbędne w następujących przypadkach: głębokiego ropnego zapalenia skóry lub zakażeniu zagrażającemu życiu; brak zgodności między objawami klinicznymi a badaniem cytologicznym; obecności bakterii pałeczkowatych w cytologii; zakażenia nieustępujące po antybiotykoterapii empirycznej; choroby lub leczenia immunosupresyjnego; niegojącej się rany zakażenia po zabiegu chirurgicznym lub leczeniu szpitalnym Zasadniczo większość ropowic jest wtórna do innej dermatologicznej lub pierwotnej choroby ogólnoustrojowej, którą należy zbadać, zdiagnozować i leczyć, aby uniknąć nawrotu procesu. Chorobami, które najczęściej wywołują ropne zapalenie skóry są choroby alergiczne, często występuje ono również przy zaburzeniach endokrynologicznych, niedoczynności tarczycy i nadczynności kory nadnerczy. Niemniej każda choroba skóry może wywołać nadmierny wzrost bakterii, prowadząc do wtórnego zakażenia bakteryjnego. Pierwotne i idiopatyczne nawracające ropowice występują rzadko i rozpoznaje się je po wykluczeniu innych potencjalnych chorób pierwotnych. W przypadku idiopatycznego nawracającego ropnego zapalenia skóry konieczna jest często długotrwała antybiotykoterapia i dostosowanie schematów leczenia w celu zapobiegania nawrotom. dr Carmen Lorente, DVM, PhD, DipECVDR Strona główna / Produkty otagowane „rak skóry u psa” Wyświetlanie 1–9 z 55 wyników Opiekunów często niepokoją wszelkie zmiany tkanki podskórnej i skóry, które zwykle sami wyczuwają, głaszcząc swojego pupila. Nie wszystkie są tak samo groźne, ale wszystkie powinien zobaczyć lekarz. Wizyta i dodatkowe badania albo uspokoją opiekunów albo pozwolą na zdiagnozowanie problemu i podjęcie leczenia. Czy mój pies ma raka skóry?Nowotwory z komórek tucznychNowotwór naskórkaŁagodne brodawczakiBasaliomaNiekoniecznie nowotwórNic strasznego Czy mój pies ma raka skóry? Zmiany nowotworowe i nowotworowopodobne mogą mieć zbliżony wygląd, dlatego czasem trudno odróżnić te bardzo groźne od łagodnych. Z tego względu każda zmiana na skórze, jej wytworach, śluzówce oraz w tkance podskórnej powinna skłonić opiekuna do wizyty w lecznicy. Lekarz po wstępnym wywiadzie, znając już wiek psa, fazę cyklu, jeśli to suczka, czas ewentualnej kastracji oraz dotychczas przebyte choroby, zbada wnikliwie skórę i okrywę włosową pacjenta, oceniając przy tym samą zmianę oraz wygląd najbliższych węzłów chłonnych. Jeśli obraz nie jest jednoznaczny, może zalecić dodatkowe testy jak np. badanie krwi, RTG danej okolicy czy biopsję. Jeśli okaże się, że zmiana jest niegroźna, opiekun odetchnie z ulgą. W przypadkach trudnych do zdiagnozowania najprawdopodobniej najbezpieczniejszym i najlepszym rozwiązaniem będzie szybka operacja, podczas, której zmiana zostaje usunięta i poddana badaniu histopatologicznemu.. Niebezpieczne nowotwory wyglądają czasem jak niegojące się rany, a groźne na pierwszy rzut oka kule znacznych rozmiarów okazują się niegroźnymi tłuszczakami. Osobiście zalecam, aby jak najszybciej wycinać wszelkie podejrzane fragmenty tkanek i wysyłać próbki do laboratorium. Badanie kosztuje około 60-150 zł, a już w ciągu kilku- kilkunastu dni otrzymujemy ostateczną odpowiedź, czy zmiana ma charakter łagodny czy złośliwy. Nowotwory z komórek tucznych Z badań wynika, że zmiany w obrębie skóry stanowią 30 proc. wszystkich nowotworów. Z tych złośliwych najczęstszym (około jednej czwartej przypadków) jest nowotwór z komórek tucznych, czyli mastocytoma. Zwykle pojawia się u psów starszych, najczęściej u labradorów, sznaucerów, bokserów i jamników, i może mieć postać guzków, grudek, a nawet plam, stąd problemy diagnostyczne. Charakterystyczne jest to, że zmiany szybko się powiększają i przeobrażają, a najczęściej występują na grzbiecie i kończynach. Nowotwory tego typu wywołują lokalne procesy zapalne otaczających tkanek, wokół nich pojawiają się obrzęki, zaczerwienienia, świąd. Bardzo często zmiany i guzy towarzyszące lokalizuje się w węzłach chłonnych, a przerzutów szuka w wątrobie i śledzionie. Dlatego też przed planowanym zabiegiem wycięcia takiego nowotworu, należy wykonać USG jamy brzusznej, aby wykluczyć ich obecność. Podczas usuwania zmiany, która wygląda na mastocytomę, należy wyciąć tkanki z dużym zapasem wokół i w głąb guza. Rokowania są bardzo różne – operacja może wydłużyć życie pacjenta o pół roku lub o wiele lat, w zależności od tego jak bardzo zaawansowana jest choroba, jaki był zakres zabiegu, czy udało się wyciąć tkanki z odpowiednim zapasem, w jakim wieku i stanie jest pies. Znaczenie ma nawet rasa zwierzęcia, np. boksery bardzo dobrze radzą sobie z guzem tego typu. Z wynikami badania histopatologicznego warto wybrać się do weterynaryjnego onkologa, bo możliwe, że będzie mógł zalecić dodatkowe leczenie pooperacyjne. Nowotwór naskórka Częstym nowotworem złośliwym, który także występuje u psów starszych, jest rak płaskonabłonkowy, czyli nowotwór naskórka, pojawiający się pod wpływem czynników fizycznych, takich jak działanie słońca czy środków drażniących, długo działających na skórę w jednym miejscu. Zwykle występuje na kończynach, bokach ciała, mosznie, w przewodach słuchowych, a nawet może atakować miazgę pazura, dając objawy kulawizny. Na skórze rak płaskonabłonkowy wygląda jak wrzodziejąca, zalepiona strupkami zmiana skórna. Można w czasie wstępnego diagnozowania pomylić ją z ropniem czy źle leczącym się procesem zapalnym skóry. Dlatego każda długo niegojąca się zmiana skórna, w której sąsiedztwie powiększają się węzły chłonne, powinna skłaniać do podejrzenia o ten typ nowotworu. W takim wypadku lekarz jak najszybciej zaleci operację, w czasie której usunie zmianę z dużym zapasem skóry. Jeśli jest ona umiejscowiona na palcu, będzie musiał wyciąć zajęte paliczki aż do zdrowego stawu, a jeśli obejmie także węzły chłonne kończyny, na pewno rozważy amputację nogi. Rokowanie jest ostrożne i zależy od tego, czy wystąpią przerzuty do węzłów chłonnych. Około 5 proc. nowotworów skóry stanowią czerniaki (melanoma). Na szczęście trzy czwarte z nich to zmiany łagodne (zmiany barwnikowe). One także występują przede wszystkim u psów starszych, często diagnozuje się je u bokserów, jamników i w ogóle psów o ciemnym ubarwieniu. Czerniaki łagodne zwykle są ciemne, nieduże (do dwóch centymetrów), natomiast większe od nich czerniaki złośliwe nie zawsze mają ciemny pigment. Często usadawiają się w miejscach przejścia skóry w śluzówkę i na mosznie. Bywa, że ich powierzchnia ulega zmianom i rozpadowi. Złośliwy typ tego guza szybko daje przerzuty do węzłów chłonnych i płuc. Leczenie polega na jak najszybszym wycięciu zmiany z odpowiednio dużym zapasem tkanki, a po potwierdzeniu (badanie histopatologiczne), że jest to czerniak złośliwy, na dalszej terapii onkologicznej. Łagodne brodawczaki Do nowotworów niezłośliwych, ale często występujących należą brodawczaki. U psów młodych brodawczaki są łagodnymi zmianami pochodzenia wirusowego i pojawiają się w jamie ustnej i – rzadko – na stopach. Zwykle się ich nie leczy, ale czeka, aż same znikną. Jeśli któryś brodawczak rośnie w takim miejscu, że przeszkadza psu, np. jest przygryzany podczas jedzenia, można go wyciąć. Inny typ brodawczaka pojawia się na skórze psów starszych. Ten nie ma pochodzenia wirusowego, mimo to także raczej nie kwalifikuje się do zabiegu, chyba że przeszkadza psu lub regularnie ulega uszkodzeniu. Rokowania przy brodawczakach są bardzo dobre, bo bardzo rzadko pojawiają się formy złośliwe. Basalioma Nowotwór przypodstawno-komórkowy zwany basalioma, stanowi 10 proc. nowotworów skóry i jest w większości zmianą łagodną. Basalioma to dość duże, dobrze widoczne guzy, o twardej konsystencji, ruchome względem podłoża i bezwłose. Łatwo je usunąć w czasie operacji, a rokowania są pomyślne. Mimo to z powodu dużych rozmiarów (nawet 10 centymetrów) guzy tego typu zawsze niepokoją opiekunów. Niekoniecznie nowotwór W czasie praktyki klinicznej mamy też do czynienia ze zmianami nienowotworowymi, które niepokoją opiekunówi i zmuszają lekarza do zajęcia stanowiska. Wszelkie rany, które nie chcą się zabliźnić, wrzody, ropnie czy torbiele mogą przypominać zmiany nowotworowe. Dość często psi alergicy miewają źle gojące się rany i skłonność do zaburzeń skórnych ze względu na słabą barierę skórną, typową dla atopowców, oraz miejscowy spadek odporności. Dlatego warto być ostrożnym w diagnozowaniu i uważnie obserwować, jak zmiany reagują na leczenie. Nic strasznego Operacji guzów skóry nie należy się bać, bo są w większości proste i szybkie Nowotwory wcześnie wykryte i zoperowane dają szansę na całkowite wyleczenie. Jedynie zabiegi dotyczące gruczołów przyodbytniczych są skomplikowane i wymagają udziału doświadczonego chirurga. Na szczęście obecnie nie ma problemu ze znalezieniem takiego specjalisty. Małgorzata Charzyńska-Wróbel Jak oceniasz ten artykuł? Kliknij, aby ocenić Średnia ocena / 5. Liczba głosów 316 Brak głosów. Oceń artykuł!

rak skóry u psa zdjęcia